Ik ben dol op muziek, net als zo’n beetje iedereen. Erop dansen, zingen, achterlijk doen, of er gewoon naar luisteren. Het kan allemaal.
Het mooie van muziek is dat je er soms even helemaal bij weg kan dromen. Voor het slapen gaan, ’s ochtends in de trein of misschien wel stiekem in de les.
Een van de meest indrukwekkende genres vind ik daarom filmmuziek. Filmmuziek is zo gemaakt dat het de emotie van de afgebeelde scene doet versterken. Zonder deze muziek zal de film wat ‘leeg’ aanvoelen.
Ik betrap mij er wel eens op dat ik mijn eigen ‘filmmuziek’ zoek, een soort achtergrondmuziekje voor mijn actie. Deze actie is dan vaak alleen mijn loopje, maar er zijn zoveel manieren waarop je dat kan doen. Zo loop ik het liefst, zonder dat iemand het door heeft, op Beyoncé’s ‘Crazy in love’. Ik probeer dan een soort catwalk iets te creëren in mijn hoofd dat wild stappend en enorm ‘sexy’ vooruit gaat. Net als in haar videoclip. Ik voel me dan ook gelijk een Beyoncé. Alsof ik de hele wereld aan kan.
Mijn andere favoriet is pianomuziek. Pianomuziek klinkt ontzettend dromerig en is daarom de perfecte achtergrond. Met mijn ogen half dicht geknepen (voor een intensere blik) en de wind in mijn haren denk ik aan ‘het leven’. Zo melodramatisch ben ik dan ook wel weer. Er komt nog net geen man met half lang blond haar op een wit paard aangereden. Zodra ik mijn muziek uitzet schakel ik dit ook gelijk weer uit.
Welcome back to the real world.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten