9/17/2014

PRINSJESDAG 2014


Van school kreeg mijn klas deze week de opdracht foto’s te maken in Den Haag tijdens Prinsjesdag. Voor de mensen die het op dit moment even niet meer volgen, ik zit nu in het 3e jaar van de studie journalistiek en ben bezig met de minor fotojournalistiek.

Allemaal leuk en aardig, maar Prinsjesdag is voor mensen van mijn leeftijdscategorie natuurlijk niet iets om naar uit te kijken. Niet zozeer dat men het niet leuk vindt, het wordt gewoon vergeten. Geeft niet, nu moest het wel onthouden worden.

Maar goed, ik stap met camera, inclusief beukergrote zoomlens (ja, ik zei beuker), in de trein naar Den Haag. Ik werd gevolgd door zo’n 36 grijsharige koppies, ook allemaal uitgerust met camera en eventuele themakleding. Weet ik in ieder geval dat ik in de goede trein zit, dacht ik. En ja hoor, ik heb de deur van de coupé nog niet eens opengeslagen of ik zie al een groepje dames met een prachtige uitrusting hoedjes. Het maakt ze niet uit dat er op het raam ‘stilte coupé’ staat want ze kwebbelen gewoon door als de stroom mensen naar binnen loopt. Ik ga gelijk in het begin zitten en sip wat van mijn koffie. Tegenover mij pakt een oudere dame een enorme spiegelreflex camera uit haar tas. Ik was even in shock. De meeste mensen van die leeftijd (no effense) hebben al moeite met hun mobiele telefoon, laat staan een camera met duizend knopjes waar ik nog niet eens alles van begrijp. Naast de dames met de hoedjes achterin blijkt iemand van de telegraaf te zitten. Ze gaat vandaag op pad met een ploeg cameramensen en ze vraagt de dames vriendelijk of ze misschien alvast een foto van hen mag maken. Dat vinden de dames geen probleem. Ze worden alleen maar meer enthousiast. Ze vertellen rustig verder dat ze dit al 6 jaar zo doen, en dat ze vanochtend zelfs al een selfie hebben gemaakt. De Telegraafmevrouw weet niet zo goed hoe ze moet reageren.

Grappig eigenlijk dat er zoveel enthousiasme is op Prinsjesdag. Ik heb het nog nooit meegemaakt. Niet dat ik er elk jaar aandacht aan besteed. Ik ben inderdaad zo iemand die woensdag denkt ‘o, was dat gisteren..’. En het lijkt niemand te schelen wat er eigenlijk echt gebeurt op die dag. Het is gewoon weer een reden voor Nederlanders om te kunnen feesten en achterlijk te kunnen doen. Geen probleem, ik heb me vermaakt.

Waar het mij dus om ging was Máxima. Mensen die mij een beetje goed kennen weten dat ik stiekem een beetje fan ben. Ik vind haar een prachtige vrouw, en ze ziet er altijd piekfijn uit. Net zoals gisteren, in haar rode Valentino jurk. Ik schaam me ook niet als ik vertel dat ik letterlijk achter de koets ben aangerend voor nog meer foto’s van Máxima. Het was weliswaar mijn opdracht, maar ik wil het ook heel graag. Gelukkig was ik niet de enige, mijn collega journalisten hebben ook hun uithoudingsvermogen getest.


Ondanks de hitte (ik heb meerdere mensen, waaronder mariniers, flauw zien vallen) en de drukte, heb ik mij kostelijk vermaakt. Alleen om je heen kijken is al genoeg. Het was een leuke ervaring, maar ik zou er niet snel weer tussen gaan staan. Alleen als het echt moet. En natuurlijk voor Máxima. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten