Van school kreeg mijn klas deze week de opdracht foto’s te
maken in Den Haag tijdens Prinsjesdag. Voor de mensen die het op dit moment
even niet meer volgen, ik zit nu in het 3e jaar van de studie
journalistiek en ben bezig met de minor fotojournalistiek.
Allemaal leuk en aardig, maar Prinsjesdag is voor mensen van
mijn leeftijdscategorie natuurlijk niet iets om naar uit te kijken. Niet zozeer
dat men het niet leuk vindt, het wordt gewoon vergeten. Geeft niet, nu moest
het wel onthouden worden.
Maar goed, ik stap met camera, inclusief beukergrote zoomlens
(ja, ik zei beuker), in de trein naar Den Haag. Ik werd gevolgd door zo’n 36
grijsharige koppies, ook allemaal uitgerust met camera en eventuele
themakleding. Weet ik in ieder geval dat ik in de goede trein zit, dacht ik. En
ja hoor, ik heb de deur van de coupé nog niet eens opengeslagen of ik zie al
een groepje dames met een prachtige uitrusting hoedjes. Het maakt ze niet uit dat
er op het raam ‘stilte coupé’ staat want ze kwebbelen gewoon door als de stroom
mensen naar binnen loopt. Ik ga gelijk in het begin zitten en sip wat van mijn
koffie. Tegenover mij pakt een oudere dame een enorme spiegelreflex camera uit
haar tas. Ik was even in shock. De meeste mensen van die leeftijd (no effense)
hebben al moeite met hun mobiele telefoon, laat staan een camera met duizend
knopjes waar ik nog niet eens alles van begrijp. Naast de dames met de hoedjes
achterin blijkt iemand van de telegraaf te zitten. Ze gaat vandaag op pad met
een ploeg cameramensen en ze vraagt de dames vriendelijk of ze misschien alvast
een foto van hen mag maken. Dat vinden de dames geen probleem. Ze worden alleen
maar meer enthousiast. Ze vertellen rustig verder dat ze dit al 6 jaar zo doen,
en dat ze vanochtend zelfs al een selfie hebben gemaakt. De Telegraafmevrouw
weet niet zo goed hoe ze moet reageren.
Grappig eigenlijk dat er zoveel enthousiasme is op
Prinsjesdag. Ik heb het nog nooit meegemaakt. Niet dat ik er elk jaar aandacht
aan besteed. Ik ben inderdaad zo iemand die woensdag denkt ‘o, was dat
gisteren..’. En het lijkt niemand te schelen wat er eigenlijk echt gebeurt op
die dag. Het is gewoon weer een reden voor Nederlanders om te kunnen feesten en
achterlijk te kunnen doen. Geen probleem, ik heb me vermaakt.
Waar het mij dus om ging was Máxima. Mensen die mij een
beetje goed kennen weten dat ik stiekem een beetje fan ben. Ik vind haar een
prachtige vrouw, en ze ziet er altijd piekfijn uit. Net zoals gisteren, in haar
rode Valentino jurk. Ik schaam me ook niet als ik vertel dat ik letterlijk
achter de koets ben aangerend voor nog meer foto’s van Máxima. Het was
weliswaar mijn opdracht, maar ik wil het ook heel graag. Gelukkig was ik niet
de enige, mijn collega journalisten hebben ook hun uithoudingsvermogen getest.
Ondanks de hitte (ik heb meerdere mensen, waaronder
mariniers, flauw zien vallen) en de drukte, heb ik mij kostelijk vermaakt.
Alleen om je heen kijken is al genoeg. Het was een leuke ervaring, maar ik zou
er niet snel weer tussen gaan staan. Alleen als het echt moet. En natuurlijk
voor Máxima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten