THE STORY BEHIND #1

Ik kan dingen niet weggooien. Dat is, naar mijn zeggen, een enorm slechte gewoonte. Ik heb heel lang spullen bewaard die ik eigenlijk helemaal niet nodig heb, maar waarvan ik bang ben dat als ik het weg doe ik het ga missen. Dat is natuurlijk de grootste onzin ooit.
Dit betekent nu wel dat ik heel veel spullen heb. Als ik ooit het nest verlaat gaat dat denk ik voor problemen zorgen. Maar het zijn nou eenmaal mijn spullen en daar ben ik erg op gesteld.

Het bewaren van spullen brengt ook herinneringen met zich mee. Ik heb heel veel herinneringen. Zoals jullie dat waarschijnlijk ook hebben is de ene herinnering iets leuker dan de ander.
Met deze spulletjes start ik een nieuwe rubriek. ‘The Story Behind…’. 

Het principe is heel simpel. Ik vind iets in mijn kamer (geloof me, ik kan hier genoeg artikelen over schrijven) en als ik het de moeite waard vind, deel ik dit.

Zo wil ik beginnen met iets waar ik elke dag nog naar kijk. Ze staat mooi te wezen in mijn vensterbank, en aangezien ik mijn gordijnen nooit dicht doe zie ik haar 24/7. Mijn minoesje.

Minoes was een verjaardagscadeautje voor mijn zus toen we nog heel jong waren. Een kennis van mijn ouders had haar meegenomen. Ze was nog ontzettend klein, ik ook, en ik was dol op haar. We werden samen groter.

Als wij in de zomer naar Italië gingen pasten onze buren op haar. Na een week had ik het wel gezien en wilde ik mijn kindje knuffelen. Het is een keer zo erg geweest dat mijn moeder moest smsen of het wel goed met haar ging anders ging anders was ik de rest van de dag chagrijnig.
Ik was intens gelukkig als we weer ons huis binnenliepen na veertien uur in de auto te hebben gezeten en dat mijn kleine Minoesje naar mij toe kwam rennen. Mijn reactie was een vakantie echter iets anders..

Mevrouw was aan het chillen op mijn ouders’ bed. Ik deed de deur open en schrok me een ongeluk. Ze leek wel een hond. Ik weet niet wat de buren die zomer in haar bakje hadden gedaan, maar ze was niet meer het kleine beestje. Maar goed, hoe dik ze ook was, ik vond haar alleen maar schattiger.

Zoals alle beestje werd ook Minoes iets ouder. Ze begon op een gegeven moment random in huis te plassen en te poepen. Daar is mijn bed geen uitzondering van geweest.. I’ll spare you the details.
Wel kwam ze steeds vaker knuffelen. Als ze in mijn bed kwam liggen ging ze niet aan het voeteneinde liggen, nee ze moest tegen me aan liggen anders ging ze weer weg. Hoe raar het ook klinkt (het is tenslotte je huisdier), we waren onafscheidelijk.
Mama had me gewaarschuwd dat er ooit een dag ging komen dat ze er niet meer zou zijn. Tuurlijk wist ik dat, maar in mijn hoofd was die dag er nog lang niet.
Ze werd steeds dunner, maar ik maakte mij geen zorgen. Het is Minoes. Die is er naar mijn idee altijd geweest. 

Tot zo’n twee jaar geleden. Ik kwam op maandag thuis van een lange schooldag en was een beetje chagrijnig. Ik deed de deur open en daar stonden mijn papa en mijn zus me een beetje raar aan te kijken. ‘Het is gedaan’, zei papa. Ik vond het een beetje een rare zin. Wat is gedaan? Het avondeten? Ik begreep er geen hol van en wilde mijn jas ophangen. Toen wees hij naar een doos achter in de kamer. Het duurde even voordat er een kwartje ging vallen. Mijn zus was ’s middags thuisgekomen maar had de poes nergens gezien. Normaal had ze wel vaste slaapplekken. Het was nog begin januari dus de kerstboom stond er nog. Minoesje had die middag geen zin meer. Ze is een warm plekje gaan zoeken waar ze rustig in slaap kon vallen. Het was gedaan.

Op dit soort moment komt dramatische Graziella omhoog. Ik ben, met mijn jas nog aan, naar boven gerend, in huilen uitgebarsten en pas naar beneden gekomen toen de mascara zo’n beetje aan mijn kin hing. We waren allemaal erg verdrietig. Tot mijn grote verbazing, mijn vader ook. Niet per se om Minoes (stiekem wel), want hij heeft het niet zo met beestjes, maar om ons. Laat een ding duidelijk zijn, mijn vader huilt niet. Ik moest het ook doen met een rood hoofd en een zakdoekje naast zijn bord wilde ik überhaupt doorhebben waar hij mee bezig was. 

Minoes was ziek en al 16 jaar oud. Een redelijk normale leeftijd voor een kat. Ze is (zelfs volgens de dierenambulance mensen) heel mooi in slaap gevallen, en heeft het waarschijnlijk nu beter.

Deze foto heeft, hoe ironisch, mijn vader gemaakt. Het was een uniek moment, want ze zit nooit stil. Hij was er best trots op, waar iedereen het mee eens was. In eerste instantie was deze voor mijn zus bedoeld, maar uiteindelijk heb ik hem van haar gekregen. Ondanks dat zij haar cadeautje was, was het toch net iets meer mijn kindje. En het zal altijd mijn kindje blijven.