KID LOGIC

Ik vind kleine kinderen ontzettend grappig, en dan specifiek de opmerkingen die ze maken. Mijn oma had vroeger een schriftje waarin zij uitspraken van al haar kleinkinderen documenteerde die de moeite waar waren om nog twintig keer te lezen. Als je klein bent snap je vaak niet waarom volwassenen soms om je moeten lachen, terwijl jij het idee had dat je iets heel normaals had gezegd. Nu heb ik het eindelijk door.

Kinderen zijn nog zo lekker ongecontroleerd. Er zijn van die uitspraken die bij volwassenen niet helemaal door de beugel kunnen, maar als kinderen het zeggen je er alleen maar heel hard om kan lachen en denken ‘wacht maar tot je ouder wordt..’. Kinderen hebben een hele andere belevingswereld, details zijn nog heel waardevol. Alles wat ze zeggen is voor hun heel logisch. En dat maakt het hilarisch. Mocht ik het ooit onthouden, dan wil ik ook zo’n schriftje.

Zo liep ik een keer langs twee meisje van een jaar of tien. Ze waren lekker buiten aan het babbelen. Op het moment dat ik langsloop hoor ik het ene meisje tegen de ander zeggen: ‘’Ik vind haar helemaal niet aardig. Ze wil alleen maar vriendinnen met mij zijn omdat ik goed kan dansen.’’ Ehm, pardon? Ik verslikte me. Ik moest heel hard lachen, terwijl het eigenlijk een hele gemene opmerking is. First world basisschool problems.

Mijn moeder is ook een enorme fan van verhalen vertellen over kleine Graziella. Blijkbaar maakte ik ook veel opmerkingen die de moeite waard waren om te onthouden. Zo heb ik met een stoïcijns gezicht tegen mijn buurvrouw gezegd dat mijn pop ‘Amersfoort’ heette. Ik vond dat heel normaal, maar blijkbaar is Amersfoort geen naam voor een pop.
Haar favoriete verhaal is het ‘Graziella-kwam-erachter-dat-Sinterklaas-niet-bestaat’ verhaal. Ze heeft het net even te vaak verteld, maar toch is het ook mijn favoriet geworden. Op de een of andere manier was ik erachter gekomen dat Sinterklaas niet bestaat. Een van mijn vriendjes had het verteld. Ik heb het toen niet gelijk aan mijn moeder of vader verteld. Ik hield het nog even voor mezelf. Uiteindelijk kwamen ze er toch achter en vroeg mijn moeder heel verbaasd: ‘’Maar waarom heb je niet verteld dat je dat weet?’’ Waarop ik heel serieus antwoordde: ‘’Ik wist toch niet of jij het ook al wist!’’ Nogmaals, voor mij heel logisch, maar voor mijn moeder iets om nooit meer te vergeten.

Zoals jullie al weten ben ik elke zaterdagochtend bij mijn scouting vereniging te vinden als leidster van meisjes tussen de 6 en 11 jaar. Ik zou zo een heel boek vol kunnen schrijven met opmerkingen van mijn kindjes. Afgelopen zaterdagochtend hadden we als thema geschiedenis, de tijd van de Grieken en Romeinen. Bij de vraag of iemand wist waar de definitie ‘marathon’ vandaan komt wist een meisje het hele verhaal te vertellen. Iedereen was stomverbaasd. ‘’Heb je dat op school geleerd?’’ ‘’Nee?’’ ‘’Heeft papa of mama je dat dan een keer verteld? Of heb je het ergens op televisie gezien?’’ ‘’Nee.’’ ‘’Hoe weet je dit dan?’’ ‘’Nou, er stond laatst een verhaal in de Donald Duck..’’
Ik kwam niet meer bij. Dit was dan niet per se de uitspraak zelf, maar de manier waarop ze het zei. Alsof het heel normaal is dat je al je feiten uit de Donald Duck haalt. Dat leest toch iedereen?

Ik ben blij dat kinderen soms vage opmerkingen maken. Zo creëren ze herinneringen voor alle papa’s en mama’s die ze vervolgens zelf weer kunnen gebruiken om te begrijpen wat voor kind ze vroeger eigenlijk waren. Ondanks dat mijn moeder mij soms voor schut zet met dit soort verhalen, ben ik haar toch dankbaar dat zij het zich nog herinnert.