TAKING CENTRE STAGE

Ik kan mij een leven zonder podium niet meer voorstellen. Zolang dat podium mij nog aangeboden wordt, zal ik hem blijven gebruiken. Ik ben altijd wel iemand geweest die van aandacht houdt. En ja, ik schrijf houdt, want dat is nog steeds zo. Ik ontken het ook niet. Ik ben niet iemand die altijd het hardst moet schreeuwen door een klaslokaal, of niet mee doet aan een stuk als ik niet de hoofdrol krijg, maar op het moment dat ik ergens aandacht voor krijg geniet ik.

Dat kan zijn bij hele normale, alledaagse activiteiten, maar voornamelijk als ik op een podium mag staan. Ik ben dol op optredens. Zingen, dansen, acteren, het maakt niet uit wat, als ik er maar mag staan. Op de basisschool deed ik vaak dansjes met vriendinnen, en omdat wij onze juf daar helemaal gek mee maakten kwam zij met het voorstel dat we elke vrijdagmiddag wel iets mochten laten zien. Dat lieten wij ons geen tweede keer vertellen, dus elke vrijdagmiddag stonden wij te dansen in de klas. Of we het dansje nou verschrikkelijk goed hadden geoefend of bijna helemaal niet, het ging ons puur om het optreden en om een klein spotlightmomentje voor de week.

Op de middelbare school begon ik muziek steeds meer te waarderen. Ik was ook net samen met mijn beste vriendin bij een musicalgroep gegaan en ik vond het fantastisch. Ik zong op elke muziekavond op school die er was, en op open dagen was ik ook alleen maar in het muzieklokaal of in de aula te vinden. Ook was ik elk jaar tussen december en februari alleen maar bezig met de jaarlijkse talentenshow. Van de zes jaar die ik op school heb gezeten heb ik vijf keer meegedaan. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik heb in een groot koor gezongen, met een groep meiden een aantal keer gedanst, solo gezongen en op een bepaald punt mocht ik ook backing vocals zijn bij meerdere nummers. Ik voelde mij een waardig onderdeel van de show. 

Ik zat nog steeds bij dezelfde musicalgroep waar mijn beste vriendin en ik samen bij waren gegaan, maar op een gegeven moment moest ik er even tussenuit vanwege alle drukte rond school. Toen ik van school af ging wist ik dat ik de jaarlijkse gezelligheid rond de talentenshow ontzettend ging missen. Maar omdat ik ook noodgedwongen moest stoppen bij de musicalgroep, verdween de kans om op een podium te staan. Er viel een soort van gat. Ik miste het hele proces naar een optreden toe, waar je als groep zo druk mee bezig bent. Ik wist ook wel dat het even niet anders kon, maar zodra de kans weer tevoorschijn zou komen zou ik hem met beide handen grijpen.

De talentenshow kon ik uiteraard niet meer oppakken, maar zodra ik mijn ouders had overtuigd dat ik er echt wel tijd voor zou hebben, deed ik weer auditie voor de musicalgroep. Ik kreeg de hoofdrol in Minoes. Ik was nog nooit zo blij, dit was (zoals vele van jullie inmiddels wel weten) mijn droomrol. Minoes is, zolang ik mij kan herinneren, mijn heldin geweest. Dat jaar had ik de eer om haar zelf te zijn. Het jaar erna maakte ik de stomme fout om er nog een jaar tussenuit te gaan. Dat heb ik wel geweten.
Ik miste de liedjes die je op maandagavond zong en de volgende maandag nog steeds in je hoofd had. Ik miste het uitlachen van je klasgenoten die het maar niet voor elkaar krijgen om een simpele ‘stap-tik-stap-tik’ uit te voeren. Maar ik miste vooral het vertrouwde gevoel dat je zo gek kon zijn als een deur, en er niemand was die daar een oordeel over zou geven. Iedereen is gek in de musical les. Als je niet gek bent val je juist buiten de boot.

Ik heb zoveel in deze lessen geleerd. Ik merk ook dat ik een duidelijke overgang heb gemaakt. Ik heb altijd verschrikkelijk veel moeite gehad om snel los te komen in nieuwe situaties. Ik was een typisch gevalletje ‘De kat uit de boom kijken’. Op het moment dat ik mij dan eindelijk ergens thuis voelde werd ik verschrikkelijk aanwezig. Nu heb ik daar zoveel minder last van. Het woord ‘schaamte’ is ook een beetje weggevaagd uit mijn persoonlijke woordenboek. Ik vind het lastig om gelijk te zeggen dat ik meer ‘schijt’ heb aan bepaalde dingen, want persoonlijk vind ik dat het niet in de mens zit om echt OVERAL schijt aan te hebben, maar ik ben er wel van overtuigd dat deze lessen mij hebben geholpen om alles lekker te ‘laten gaan’. Ik heb mijn persoonlijkheid leren ontwikkelen in dat kleine klaslokaaltje aan het einde van mijn straat.

Het jaar na Minoes kwam ik natuurlijk als number one fan wel even kijken naar de voorstelling van mijn voormalige klasgenoten. Ik zat op de voorste rij en heb denk ik het hardst geklapt. Ik hoorde van mijn lerares dat ze volgend jaar naar een groter toneel ging verhuizen. Tot nu toe had ze altijd in een relatief klein theater gespeeld. Na tien jaar mocht het van haar wel een keer iets groter. De Stadsschouwburg van Velsen. Nu denkt iedereen waarschijnlijk: ‘’Velsen? In dat gehucht..? Zo bijzonder is dat toch niet?’’ Waarschijnlijk voor de meeste mensen niet nee, maar voor mij was dit alles. Ik ging als klein meisje elk jaar naar de Schouwburg in Velsen. Dat is misschien vreemd, aangezien wij in Haarlem een prachtige schouwburg hebben. Toch is het zo gekomen. Ik schreef ooit dit stuk over het kleine meisje in het theater dat vol bewondering naar de mensen op het toneel keek. Dat baseerde ik op het plaatje in mijn hoofd, en dan plaatje was in Velsen.
Ik moest en zou weer meedoen. Niet alleen om mijn droom te verwezenlijken om op dat specifieke podium te staan, maar omdat ik elke keer weer doorhad wat voor gat er ontstond als ik het even een keer niet deed.

Die beslissing was vorig jaar, en is een van de betere beslissingen die ik ooit heb genomen. Dit jaar spelen we weer in Velsen en ik speel weer enthousiast mee. Misschien dat er ooit een periode komt dat het echt niet meer kan, maar voorlopig zal ik geen stomme beslissingen meer maken. I’m taking centre stage. 

Houd jij ervan om in de spotlights te staan?